Tarih 17 Ağustos 1999… O dönem Hürriyet Gazetesi istihbarat servisinde görev yapıyordum. O korkunç gecenin sabahında elimde fotoğraf makinesi ve göçük altındaki çaresizliği resimliyor ve göçükle birlikte gün yüzüne çıkan depremzedelerin insanın yüreğini yakan hikayelerini okurlara ulaştırıyordum… Şimdi 6 Şubat’ta yine korkunç bir sabaha uyandık… Deprem, yıkım, minik yavruların cansız bedenleri, ailelerin çığlıkları, çaresizlikleri… Haber yazmaya başladığımda ellerim titriyor, yutkunamıyordum. İnsan yediği yemekten, ısınmaktan, üşümemekten utanır mı? Utanırmış meğer… Binlerce insan göçük altında buz gibi havada aç, sussuz yaşam savaşı verirken insan aldığı nefesten bile utanıyormuş. Ekran başında umutlu bir haber bekliyoruz hepimiz. Zaman dursun, herkes kurtarılsın, daha fazla canımız yanmasın istiyoruz… Ülke olarak çok büyük deprem felaketi yaşadık, hayatını kaybeden vatandaşlarımıza Allah’tan rahmetler diliyorum. Hala göçük altında olan, sağ olarak kurtulan, kurtulmayı bekleyen insanlarımıza da Allah’tan derman, güç, kuvvet ve sabır ihsan etmesini diliyorum. Yüce Yaradan Allah (C.C.) yaralı kurtulan vatandaşlarımıza kalıcı şifalar versin. Acımız gerçekten çok büyük, ulusça, Türk milleti olarak birlik ve beraberliğe, dayanışmaya en çok ihtiyacımız olduğu zamandayız. İnşallah bir daha böyle büyük kayıplar, acılar yaşamayız…